کد مطلب:29359 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:102
4330. امام علی علیه السلام:سپاسْ خدایی را كه به من، نعمت اسلام داد و قرآن را به من آموخت، و مرا نزد بهترینِ بندگان، خاتم پیامبران و سرور رسولان، محبوب ساخت كه [ نشانه ] نیكویی او بر من و لطف او با من است.[2]. 4331. امام علی علیه السلام:سپاسْ خدایی را كه نه بودش از چیزی است و نه به وجود آوردنش از چیزی كه بوده، برهم آمده است؛ آن كه به پیدایش چیزها بر ازلیّت خویش و به ناتوانی كه اشیا را بدان نشان كرده، بر توانایی خود و به خاطر نیاز چیزها در حفظ از نابودی، بر دوامش گواهی گرفته است.[3]. 4332. امام علی علیه السلام:سپاسْ خدایی را كه سپاسگویی را كلید ذكرش و سببی برای فزونی لطفش و دلیلی بر نعمت ها و عظمت خود قرار داده است.[4]. 4333. امام علی علیه السلام:سپاسْ خدایی را كه آفریننده بندگان، گسترنده زمین، جاری سازنده فرودین های زمین و فراآمده های آن است. برای اوّل بودنِ او آغازی نیست و برای جاودان بودنش پایانی نیست.[5]. 4334. امام علی علیه السلام:سپاسْ خدایی را كه آسمانی او را از آسمان دیگر و زمینی از زمین دیگر، پوشیده نمی دارد.[6]. 4335. امام علی علیه السلام:سپاسْ خدایی را كه ولیّ خود را یاری كرد، دشمنش را خوار ساخت، راستگوی به حق را عزّت بخشید و دروغگوی نا به حق را ذلیل گردانْد.[7]. 4336. امام علی علیه السلام:سپاسْ خدایی را كه بازگشتن بندگان و پایان كار، نزد اوست و او را به خاطر بزرگی بخشش و روشنی دلیل و افزونی های عطا و لطفش سپاس می گوییم؛ سپاسی كه برای ادای حقّش و انجام دادن شكرش و رهجویی به ثوابش و موجب حُسن بخشش است و از او، چون انسانی كه امید به فضل، آرزوی سود و اعتماد به عطایش دارد، یاری می جوییم.[8]. 4337. امام علی علیه السلام:سپاسْ خدایی را كه نخست است و پیش از او چیزی نبوده است، و آخری است كه بعد از او هیچ چیز نیست. آشكاری است كه هیچ چیزی آشكارتر از او نیست و پنهانی است كه چیزی پنهان تر از او نیست.[9]. 4338. امام علی علیه السلام:سپاسْ او را به خاطر درخواست تكمیل نعمتش و تسلیم به عزّتش و پناهجویی از نافرمانی اش به جا می آورم و از او به خاطر نیازم به كفایتش یاری می جویم. هر كس كه او هدایتش كند، گم راه نمی گردد.[10]. 4339. امام علی علیه السلام:او را به خاطر شكر نعمت هایش سپاس می گویم و برای انجام دادن حق هایش از او یاری می جویم؛ از او كه سپاهش پیروز و رتبه اش بزرگ است.[11]. 4340. امام علی علیه السلام:او را بر آنچه هست، سپاس می گوییم و از او برای آنچه از كارهایمان در آینده پیش خواهد آمد، یاری می جوییم. از او همان گونه كه برای عافیت جسمی در خواست می كنیم، برای سلامت دینی هم درخواست می كنیم.[12]. 4341. امام علی علیه السلام:او را به خاطر توفیقی كه بر بندگی اش داده و از نافرمانی اش دور ساخته، سپاس می گوییم و از او بر تكمیل امتنانش و به چنگ زدن بر ریسمانش یاری می طلبیم.[13]. 4342. امام علی علیه السلام:او را به خاطر آنچه گرفته و داده و به خاطر آنچه آزمایش كرده، سپاس می گوییم. او آگاه هر پوشیده و بینای هر ضمیر است. آگاه به آنچه در سینه ها پنهان شده و آنچه دیدگان، دزدانه می نگرند.[14]. 4343. امام علی علیه السلام:پروردگارا! تو را بر آنچه می گیری و می دهی و بر آنچه سلامت می دهی و مبتلا می سازی، سپاس؛ سپاسی كه خشنودی آورترین سپاس برای تو و دوست داشتنی ترین سپاس برای تو و برترین سپاس پیش تو باشد؛ سپاسی كه هر آنچه را آفریدی، در برگیرد و تا هر آن جا كه اراده كردی، برسد؛ سپاسی كه از تو پوشیده نباشد و از رسیدن به بارگاهت باز نمانَد؛ سپاسی كه شمارَش قطع نگردد و دوامش پایان نیابد. ما كُنه عظمت تو را نمی دانیم، و تنها می دانیم تو زنده و پایداری. خواب و چُرت، تو را فرا نمی گیرد. هیچ نگاهی تو را در نمی یابد و هیچ چشمی تو را درك نكرده است. چشم ها را درك كرده ای و كردارها را شمارش كرده ای و پیشانی ها و گام ها را به بند گرفته ای. نمونه هایی را از آفریدگانت می بینیم و از قدرت نمایی تو در آنها شگفت زده می شویم و آنها را از عظمت فرمانروایی ات می شماریم، در حالی كه آن چیزها كه از دیدگان ما پنهان اند و از تیر رس چشم ما به دورند و خِرَدهایمان از آنها كوتاه است و بین ما و آنها، پرده غیب افكنده شده، بسیار شگفت ترند. هر كه دل را آزاد سازد و خِرد را به كار گیرد، خواهد فهمید كه چه سان عرشَت را به پا داشتی و بندگانت را آفریدی و آسمان هایت را در فضا معلّق ساختی و چه سان زمینت را بر امواج آب گستردی، و آن گاه دیده اش فرو افتاده، خِرَدش شگفت زده، گوشش شیفته و اندیشه اش حیران، برخواهد گشت.[15]. 4344. امام علی علیه السلام:سپاسْ خدایی راست كه ستایشِ گویندگان بدان نرسد و نعمت هایش را شمارشگران نتوانند شمارش كنند، و تلاشگران حقّش را نتوانند به جای آورند؛ آن كه ژرف پویی همّت ها دركش نكند و كاوش زیركی ها بدان نرسد؛ آن كه برای صفتش نه چارچوبی معیّن است و نه وصفی موجود و نه وقتی شمارش شده و نه پایانی معیّن. به توانمندی اش آفریده ها را آفرید و به رحمتش بادها را پراكَند و با صخره ها (كوه ها) پهنه زمینش را استوار ساخت.[16]. 4345. امام علی علیه السلام:سپاسْ خدای راست كه با آفریده هایش بر بندگانش تجلّی كرد و به حجّتش بر دل ها پیروز گردید. آفریده ها را بدون تأمّل آفرید؛ چرا كه تأمّل جز برای آنان كه برخوردار از ذهن اند، شایسته نیست و او چنین نیست.[17]. 4346. امام علی علیه السلام:سپاسْ خدایی را كه فضلش را در بین بندگانش پراكنده ساخته است و دست خویش را در بین آنان به بخشندگی گشوده است. او را در همه كارهایش سپاس می گوییم و از او برای رعایت حقوقش یاری می طلبیم.[18]. 4347. امام علی علیه السلام:سپاسْ خدایی را كه سپاسش در بین بندگانش منتشر است، سپاهش غالب، و عظمتش متعالی است. او را بر نعمت های پیاپی و نعمت های بزرگش سپاس می گویم؛ همو كه بردباری اش بزرگ است و می بخشد و در هر آنچه كه حكم می كند، داد می ورزد و بر آنچه كه می آید و آمده، داناست. به دانش خود آفریده ها را آفرید و بدون پیروی از نمونه و آموزش دیدن، به حكمت خود، آنان را پدید آورد.[19]. 4348. امام علی علیه السلام:سپاسْ خدایی را كه كارهای مخفی را می داند و نشانه های آشكار بر هستی او گواه اند. دیده شدنش را به چشم بیننده، ناممكن ساخت. با این حال، نه چشمی كه او را ندیده، [ می تواند او را ] انكار كند و نه دلی كه او را اثبات كرده، [می تواند] او را ببیند.[20]. 4349. امام علی علیه السلام:سپاسْ خدایی را كه مكانی او را فرا نمی گیرد و زمانی او را محدود نمی كند. به قدرت خود، برتری یافته و به توانمندی اش، نزدیك گشته است. پیش از هر غنیمت و فضل هست و گشاینده هر گرفتاری و سختی است. او را بر بخشش كرمش و فراوانی نعمتش سپاس می گویم و برای دستیابی به خشنودی اش و رضایت به حكمش از او یاری می جویم. به او ایمان دارم و با یقین بر او توكّل می كنم.[21]. 4350. امام علی علیه السلام:سپاسْ خدایی را كه از رحمتش نا امیدی نیست، و هیچ جا از نعمتش خالی نیست، و از بخشش او ناامیدی وجود ندارد و از بندگی اش سربرتافتنی نیست؛ همو كه رحمتش را از هیچ كس باز نمی دارد و نعمتش پایان نمی پذیرد.[22]. 4351. امام علی علیه السلام:سپاسْ خدایی را كه سپاس را ویژه خود ساخت و آن را بر همه بندگانش واجب گرداند؛ آن كه اختیار هر چیزی در یدِ قدرت اوست و سرانجام هر چیزی به سوی اوست؛ آن كه در فرمانروایی اش قوی است و در عین جبروتش پُرلطف است. از آنچه كه می بخشد، مانعی نیست و برای آنچه كه منع می كند، دهنده ای وجود ندارد. آفریننده آفریده ها به قدرت خویش و مسخّر سازنده آنان، طبق خواست خویش است. وفا كننده به پیمان، راستْ وعده، سخت مجازات و پُرثواب است. او را سپاس می گویم و از او بر نعمت هایی كه جز او كُنه آنها را نمی داند، یاری می جویم و چون تسلیم شونده به قدرت او بر او توكّل می كنم و از هر توان و قدرتی جز توان و قدرت او بیزاری می جویم.[23]. 4352. امام علی علیه السلام:سپاسْ خدایی را كه پیوند زننده شُكر به نعمت و نعمت به شكر است. او را بر نعمت هایش سپاس می گوییم، همچنان كه بر آزمون هایش سپاس می گوییم، و از او بر این جان های گرانسنگ (در آنچه كه بدان فرمان یافته اند) و پیشتاز (به آنچه كه از آن نهی شده اند)، یاری می جوییم، و از هر عملی كه دانش او بدان احاطه دارد و در كتابش برشمرده، طلب بخشش می كنیم.[24].
4329. امام علی علیه السلام:سپاسْ خدایی را كه در نزدش از فراموشان نبودم. سپاسْ خدایی را كه نام مرا در سیاهه خوبان نوشت، و سپاسْ خدای شكوهمندِ بزرگوار را.[1].